“Πώς θα ήταν άραγε η ζωή μας”, γράφει η Rankin, “αν απλά αποδεχόμασταν με ταπεινότητα ότι το πώς λειτουργεί το σύμπαν παραμένει ένα τεράστιο μυστήριο; Αν δεχόμασταν ότι είμαστε όλοι εδώ για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζουμε; Ότι οι ψυχές μας έχουν βρεθεί στη Γη για να μάθουμε κάτι;” Λένε ότι στον σεληνιακό κύκλο όλα … More Το ερώτημα δεν είναι το πως, αλλά το πότε

«Το ανθρώπινο είδος έχει χάσει τον δρόμο του. Πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Ασέβεια προς τον πλανήτη. … More Οι πιθανότητες ποτέ δεν ήταν με το μέρος μας

Όπου να’ ναι, ζυγώνει η στιγμή της υπέρτατης απελευθέρωσής μου- διαισθάνομαι- και μια ανάμεικτη αίσθηση προσμονής και φόβου διαχέει ολάκερη την ύπαρξή μου, καθώς αρχίζω μ’ έκπληξη, να παρατηρώ τις πρώτες ρωγμές στην άλλοτε συμπαγή μου, ολοστρόγγυλη πραγματικότητα… … More Η δύναμη του και

Όταν αναρωτιόμαστε για το αν ζούμε σε ένα matrix αυτό που πραγματικά ρωτάμε είναι το αν ζούμε σε μια τυχαία πραγματικότητα. Σε μια πραγματικότητα που είναι προϊόν μιας τυχαίας σειράς γεγονότων ή αν ζούμε σε μια πραγματικότητα που έχει κατασκευαστεί; Όταν αναρωτιόμαστε αυτά τα πράγματα οι περισσότεροι συμβιβαζόμαστε με την εξήγηση που μας έδωσαν στο … More Όλος ο κόσμος είναι μια προσομοίωση;

Φόβος, θαμπές σκιές στο μισοσκόταδο, κρότοι βουβοί, οι αισθήσεις σου μπλεγμένες ένα κουβάρι, μίτος ατέλειωτος οι σκέψεις, μια πρόταση να τραντάζει τη χώρα έσω σου: κατά πού, άραγε, να πέφτει το φως; Τα μάτια σου ψηλαφούν το χάος αμφίβολα, ενώ το νου σου γυροφέρνει, μ’ επιμονή, μια λέξη: εγκλεισμός! Ναι, όσο κι αν, αναφανδόν, με … More Ένα παράθυρο στο φως

Ένα κύριος έπινε, γυρίζει συχνά στα καφενεία. Δε γνωρίζω το όνομα, ούτε τη δική του ιστορία. Δε μιλάει σε κανένα, πάντα σκυμμένος, σκεπτικός. Δε χαμογελά συχνά, μέσα στον κόσμο και όμως μοναχικός. Ανεβοκατεβάζει βιαστικά κούπες από κρασί. Όταν η κούπα αδειάζει με το χέρι γνέφει, δεν ομιλεί. Τα γένια του πυκνά, καλύπτουν όλο το πρόσωπό … More Για σένα κύριε Αλέξανδρε…

Αφιερωμένο σε όσους επιμένουν να ονειρεύονται, κόντρα στους αντίθετους ανέμους Πάνε χρόνια που περιπλανιέμαι ανάμεσα στα σώματα των τραυματισμένων πια, ονείρων μου.. Ν’ αναρωτιέμαι, αν τάχα τ’ όνειρο ετούτο ή τ΄ άλλο, είναι ανυπέρβλητα μεγάλο, κι εγώ τόσο μικρή, ίσως κι ελάχιστη, μπροστά σ’ αυτό.. Πάνε χρόνια που αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στα μύχια όνειρα της ψυχής … More Μετανάστης Ονείρων

Μια φορά κι έναν καιρό, η Ζωή μ’ εμφύσησε πρόθυμα την ανάσα, ψιθυρίζοντάς μου στ’ αυτί, το μυστικό για να μπορώ να πετάω … More Το μυστικό

«Έχεις λίγο χρόνο για μένα;» Με ρώτησε ξαφνικά ο εαυτός μου. Έχω λίγο χρόνο για μένα; επανέλαβα κι αναρωτήθηκα. Τότε κατάλαβα, πώς, απορροφημένη από την έκθεσή μου στις έγνοιες, στις επιθυμίες, στις ανασφάλειες των άλλων, είχα αφήσει πίσω τον εαυτό μου. Τότε κατάλαβα, πώς, ψάχνοντας επίμονα και εναγώνια την ευτυχία μου στων άλλων τις ζωές, … More ‘Eχεις χρόνο για μένα;

Ιδού, οι μνήμες των φόβων μου ανασαίνουν και πάλι, παλεύοντας ν΄αρθρώσουν λόγο, να λάβουν υπόσταση στο Τώρα, αποδρώντας επιτέλους, απ’τη Λήθη και τη Σιωπή: Είναι το Σκοτάδι, ο Πόνος κι η Απώλεια που διεκδικούν πεισματικά τη θέση τους στη ροή του χρόνου! … More Οι μνήμες της γραφής