Αφιερωμένο στους κυνηγούς- συλλέκτες ανεκπλήρωτων
Σηκώνεις το ακουστικό και μου μιλάς, κι οι λέξεις σου διαπερνούν το κενό, γίνονται κύματα ηχητικά που ταξιδεύουν, μεσ’ από μύρια, λεπτεπίλεπτα καλώδια..
Κι εγώ, σ’ ακούω, κι οι σκέψεις μου, συνάζονται στη σειρά, παρατάσσονται με πειθαρχία και συγκέντρωση, λαχταρώντας να γίνουν προτάσεις, άπειρες μεραρχίες λέξεων π’ ανασαίνουν εναγώνια, με την ελπίδα να προφτάσουν να εκφράσουν κείνο το αγιάτρευτα ανείπωτο…
Αναστενάζεις. Κι ύστερα, σωπαίνεις, κι εγώ αναρωτιέμαι αν τάχα τούτος ο μακρόσυρτος αναστεναγμός είναι το πενιχρό άθροισμα των προηγούμενων προτάσεων, αν ίσως, γεννιέται, για να συμπαρασύρει όλες τις προηγούμενες μικρές αλήθειες, να τις ενώσει, σ’ ένα άρρητο, πικρόγλυκο συμπέρασμα…
Μου μιλάς για τ’ ανεκπλήρωτο, για τις ισχνές, εδώ και καιρό, πεθαμένες επιθυμίες, για όλα όσα, απ’ το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο της αθώας τους ύπαρξης, καταδικάστηκαν σε μια αέναη ανυπαρξία, για όλα όσα, ανύποπτα, παγιδεύτηκαν και καθηλώθηκαν στο μεσοδιάστημα μεταξύ αυταπάτης και ονείρου..
Μου μιλάς για την απροσπέλαστη απώλεια, το βέβαιο θάνατο, την αδιάκοπη και πεισματάρα απουσία, που’ ρχεται, σπαράζοντας πνιχτά, στα κλεφτά, να σ’ ανταμώσει τις μικρές ώρες, λίγο προτού ξημερώσει και το φως της μέρας ξορκίσει εφήμερα τις αιώνια αναπάντητες, ενδόμυχες οδύνες σου…
Μου μιλάς, και οι λέξεις σου πενθούν για κείνα τ’ απλά, ναυαγισμένα στην ψυχή σου ανεκπλήρωτα,που μια στυγερή πραγματικότητα σ’ εξανάγκασε τόσο νωρίς και τόσο επώδυνα, να θανατώσεις..
Για κείνες τις ανυπεράσπιστα τρυφερές, απόκρυφές σου επιθυμίες, που προτού καλά-καλά εμπεδώσεις την παρουσία τους, άνοιξαν μια ύπουλη κερκόπορτα μια μέρα, και σ’ εγκατέλειψαν, στην απορία της σιωπής …
Άραγε, σκέφτομαι ακούγοντάς σε, πόσοι θάνατοι και πόσες απώλειες, πόσα ανεκπλήρωτα και πόσες ματαιώσεις, να’ χουν γεννηθεί, στο μεσοδιάστημα μεταξύ των πρώτων σου αναμνήσεων και του παρόντος χρόνου.. Πόσες ρωγμές στην ψυχή, απ’ τις οποίες, δειλά ξεπροβάλλουν κάθε τόσο, αναποφάσιστες, παραστρατισμένες επιθυμίες, που πότε στριγγλίζοντας άναρθρα, πότε κλαίγοντας πικρά, διεκδικούν, μ’ ολότελα ακατάλληλο τρόπο, να πραγματωθούν..
Μου μιλάς, κι οι λέξεις σου πεθαίνουν και θάβονται αυτοστιγμεί, βρίσκουν θάνατο ακαριαίο μες τις ρωγμές της ψυχής σου, αποτυγχάνοντας ν’ αποφύγουν τα αιχμηρά βάραθρα και να αναρριχηθούν ίσαμε το φως της πραγματικότητας..
Κι εγώ αναρωτιέμαι, καθώς σε ακούω, τι θα μπορούσε να’ ναι αυτό, που ίσως να γλύτωνε τις λέξεις σου από το βέβαιο θάνατο.. Σ’ ακούω με την ψυχή μου ορθάνοιχτη και αγωνιώ, πασχίζω με τη σιωπή μου να προστατέψω τις ευάλωτές σου επιθυμίες, ν’ ανεύρω το ακριβές σημείο της μεγάλης σου πληγής, μπας και μπορέσω ν’ ανακόψω τούτη την συναισθηματική αιμορραγία.. Σ’ ακούω, ετοιμοπόλεμη, κραδαίνοντας στα χέρια μου άπειρες εκφράσεις-τσιρότα για τ’ ανεκπλήρωτά σου: και προσπαθώ με τις λέξεις μου να δέσω τις πληγές σου, μ’ αποτυγχάνω!
Aαποτυγχάνω, και αυτή μου η αποτυχία, σκίζει την ψυχή μου στα δυο : Αναρωτιέμαι, τι με πονάει πιο πολύ, τα δικά σου αδικοχαμένα ανεκπλήρωτα, ή οι δικές μου μάταιες προσπάθειες να επωμιστώ το δικό σου πόνο, οι ακαριαία σκοτωμένες μου προσπάθειες να εξορίσω τον πόνο απ’ τις λέξεις σου, αφού πονάς, τις λέξεις σου τις διαπερνά και τις σχίζει στα δυο ο πόνος, αιμορραγείς, κι οι φράσεις- τσιρότα που μ’ αγωνία σου προσφέρω, δεν αρκούν, όχι, δεν επαρκούν, και η ζωή είναι ένας μεγάλος πόνος, πετάς τ’ ακουστικό απ’ τα χέρια και ξεσπάς σε λυγμούς, θρηνώντας μέσα σε ολίγα λεπτά, δεκαετίες σιωπής …
Και μένω ‘γώ, απ’ την άλλη άκρη της γραμμής, να καταγράφω, μια-μια, τις ρωγμές που διανοίχτηκαν απ’ όλα τ’ ανεκπλήρωτα αυτού του κόσμου …
Ελένη Κεπελιάν
Metron Ariston 