Κλείνω τα μάτια και ξαποσταίνω, αποδεχόμενη την κούραση που σήμερα μ’ επισκέπτεται…
Λένε, οι ταξιδιώτες, χρειάζονται που και που, μια κάποια ανάπαυλα, μια ελάχιστη ανάπαυση έστω..
Ηρεμώ, κι οι αισθήσεις μου, μια-μια, αναπολούν τα ως τώρα χιλιόμετρα της διαδρομής…
Αναρωτιέμαι, πόσο μακριά να’ ναι η πορεία που μέχρι σήμερα έχω διασχίσει ,
απ’ το παρελθόν ίσαμε εδώ;
Kλείνω τα μάτια μου, και χάνομαι, γίνομαι σκόνη…
Κι ευθύς, ο Χρόνος ακινητεί,
οι σκέψεις και οι στιγμές μου διαλύονται
μέσα σ’ ένα απέραντο, άχρωμο Ουρανό εντός μου…
Ξαναβλέπω τον εαυτό μου να εκκινεί γι’ άλλη μια φορά, για το μεγάλο, ατέλειωτο ταξίδι, διψασμένος για το Άγνωστο και το Απροσδόκητο, ήδη πεπεισμένος για την ομορφιά της διαδρομής..
Όλα μπροστά μου είναι δρόμος, όλα είναι συναρπαστικά κι ανεπίγνωστα, ρευστά κι αφοσιωμένα σε μια παλιά, προαιώνια ροή: Η σταθερότητα είναι ακόμη μι’ ανθρώπινη εφεύρεση, ένα ετοιμόρροπο τέχνασμα μπρος στον αρχέγονο φόβο του Χάους..
Κλείνω τα μάτια μου, και σκέπτομαι ξανά τ’ ατέρμονα χιλιόμετρα, τα μύρια βήματα επι βημάτων κάτω απ’ το νερό, διασχίζοντας τις μέρες και σκαρφαλώνοντας τις νύχτες, κολυμπώντας πάνω στ’ ανεξίτηλα χνάρια του Χρόνου, τις περισσότερες φορές στα τυφλά, με μόνο οδηγό το έσω μου πάθος γι’ ανεξαρτησία, δίχως κανένα σχοινί ασφαλείας, δίχως ειδικό εξοπλισμό και συχνά, δίχως συνεπιβάτες..
Κι όμως, εγώ ακάθεκτη να βαδίζω και να βαδίζω, ορμητικά προς τα εμπρός, να κολυμπώ και να σκοντάφτω, να βουλιάζω και να πέφτω, κι ύστερα να βγάζω το κεφάλι μου ξανά στην επιφάνεια, να ξεγλιστρώ άθικτη απ’ την άβυσσο και χαμογελώντας, να σηκώνομαι: πότε η ανάσα μου να πιάνεται, πότε τα μέλη μου ν’ αποσταίνουν από τη διαδρομή, εν’ αυθόρμητο διάλειμμα, ίσα ν’ ανακτήσω κάπως τις δυνάμεις μου, κι έπειτα, να ξανοίγομαι και πάλι δυνατή στο ποτάμι του Χρόνου, να βουτώ ξανά με το κεφάλι ψηλά, με μια βαλίτσα αναμνήσεων στο χέρι , κι οι τόποι, οι συνθήκες κι οι άνθρωποι, να εναλλάσσονται διαρκώς, κι εγώ εκεί, πότε να χαίρομαι παράτολμα κερδίζοντας τα ρίσκα μου ως περήφανος πιονέρος, πότε να λυπάμαι, κηδεύοντας τις τελευταίες μου αυταπάτες…
Κολυμπώ, κι όλα μπροστά μου είναι δρόμος, όλα είναι διαρκώς ρευστά, αφοσιωμένα σε μια άφοβη, αδιατάρακτη ροή, η σταθερότητα είναι μια έξτρα αυταπάτη, σαν εκείνες τις αυταπάτες που αναίμακτα καταφεύγεις, τις στιγμές που ο αγαπημένος σου γονιός, κοιτώντας σε στα μάτια, αναζητά, μάταια και εναγώνια, κείνη την Αγάπη και την Αποδοχή που ποτέ δεν κατάφερε να βρει για τον εαυτό του…
Κλείνω τα μάτια, απαριθμώντας σιωπηλά όλες τις παρελθοντικές μου πραγματικότητες που όσο πάει, καίγονται και γίνονται μπρος μου μια για πάντα σκόνη.. Κι έπειτα, με τα φτερά της σκέψης μου απλωμένα, προσπαθώ χαρούμενα να διακρίνω την απάτητη ήπειρο που ξανοίγεται τολμηρά μπρος μου, να ζυγιάσω τις δυνάμεις μου για τις απαιτήσεις της νέας μου εξερεύνησης, να γυμνάσω τη θέληση και τις επιθυμίες μου ώστε να’ ναι έτοιμες να κολυμπήσουν νέες αποστάσεις !
Κλείνω τα μάτια, προσπαθώντας ανάλαφρα να διακρίνω τον κολυμβητή εαυτό μου, στο βάθος της σκηνής ετούτου του κόσμου, έναν εαυτό Ελεύθερο και Ασφαλή, που μόλις αρχίζει να μαθαίνει την τέχνη του πώς ν’ αφήνεται στη Ροή…
Ελένη Κεπελιάν
Metron Ariston 