Ανοίγω τα μάτια μου και ξυπνώ. Κι εγείρομαι αποφασιστικά σ’ έναν κόσμο αλλόκοτα σκληρό κι αναπάντεχα στενό .. Έναν κόσμο πλασμένο από μικρές, πικρές ματαιότητες κι αβάσταχτα μαύρα ελλείματα, έναν κόσμο διάσπαρτα κατοικημένο από εφήμερα, εύθραυστα και αυτοκτονικά εγώ, που εγκυμονούν στα βάθη τους, σωρό απαγχονισμένα θέλω, παράλυτα όνειρα, κι επιθυμίες- μπορεί κι αιώνες,- αδικοσκοτωμένες..
Ανοίγω τα μάτια μου και ξυπνώ, σ’ έναν κόσμο ατελή, ανισόρροπο κι ετοιμόρροπο, ολοένα αναποφάσιστο και διαρκώς σε διαμάχη… Όπου οι γύρω μου άνθρωποι, σκλάβοι στα δεσμά της συνήθειας, της εξάρτησης, της απόλυτης συμμόρφωσης με τους κανόνες της ομάδας, οι άνθρωποι, περιφερόμενοι δειλά ο ένας γύρω απ’ την τροχιά του άλλου, πότε ξορκίζουν τις ανεπάρκειές τους, τονίζοντας, όσο πιο επικριτικά μπορούν, τις ανεπάρκειες των άλλων, πότε φορτώνονται στις πλάτες τους, τις αμαρτίες των άλλων, ως τέλεια εξιλαστήρια θύματα, αδιαμαρτύρητα αποδεχόμενοι, ως από μηχανής θεοί- σωτήρες, τη συντριπτική ευθύνη να κουβαλούν τις αλυσίδες, του φόβου, της ενοχής, των ανασφαλειών και των οδυνηρών απωθημένων των άλλων, ως ιδεώδεις αποδιοπομπαίοι τράγοι, αόρατα υποχρεωμένοι, να θυσιάζουν αλλεπάλληλα, ατέρμονα κι άδοξα τον εαυτό τους στο βωμό των λαθών των άλλων-πάντοτε ελπίζοντας- πώς, ετούτη η θυσία τους θα είναι αρκετή, ετούτη η θυσία τους θα είναι- γι’ ακόμη μια φορά- η τελευταία…
Ανοίγω τα μάτια μου και ξυπνώ, σ’ έναν κόσμο που πεισματικά επιμένει να ζει στον αυτόματο πιλότο, π’ εμφατικά αρνείται ν’ ενηλικιωθεί, κι επιτέλους, ν’ αναλάβει την ευθύνη της ύπαρξής του, να επιλέξει, αδράχνοντας με θάρρος την τύχη να χαράξει τη δική του τροχιά, να ζήσει, τέλος πάντων, για τον εαυτό του και μόνο , σπάζοντας τα – ίσως από γενεών- δεσμά της θυσίας..
Ανοίγω τα μάτια μου και ξυπνώ, σ’ αυτόν ακριβώς τον κόσμο, που τυφλά επιμένει να θυσιάζει και να θυσιάζεται, δίχως να τολμά ν’ αμφισβητήσει την- εδώ και χιλιετίες- κατοχυρωμένη αξία της θυσίας, σ’ έναν κόσμο που φοράει, με τη μεγαλύτερη επιπολαιότητα κι ανοησία, την επική μάσκα του ήρωα και του σωτήρα, του θύματος και του σωζόμενου..
Ανοίγω τα μάτια μου, και μέσα μου το ξέρω, ξυπνώ, σε τούτον ακριβώς εδώ τον κόσμο: Σηκώνομαι αποφασιστικά, στη σκέψη πώς, ούτε η μάσκα του ήρωα, ούτε η μάσκα του θύματος χωράει στην ύπαρξή μου, αφού, εγώ η ίδια, διάλεξα-και κάθε μου στιγμή διαλέγω- να είμαι ο διόλου επικός, μα πραγματικός εαυτός μου!
Ελένη Κεπελιάν
Metron Ariston 