Metron Ariston

Ονειρεύομαι… Κλείνω με πίστη τα μάτια και ευθύς, βρίσκω τον εαυτό μου θρονιασμένο στην πιο ψηλή κι απόκρημνη κορυφή ενός καταπράσινου λόφου, γιομάτο πλατύφυλλα δέντρα και πεφταστέρια.. Κι ο ουρανός, τούτος ο παράξενα όμορφος, ασύλληπτα καινούργιος ουρανός πάνω απ’ τα ολόκλειστα βλέφαρά μου,  μ’ εκείνες τις χίλιες, μύριες τρυφερές αποχρώσεις του γκρι και κείνα τα σύννεφα, τα τόσο καμωμένα από πυκνά και αδιαπέραστα στην υφή τους υλικά, να καλύπτουν επιδέξια, σκληρά και αποφασιστικά, τον ήλιο- πυρήνα των επιθυμιών μας …

Ονειρεύομαι… μίλια μακριά απ’ την μέχρι πρόσφατα πατρίδα και τις έως χθες σταθερές της ζωής μου, ονειρεύομαι και κυλάω, γλιστράω απαλά στις παρυφές της κάθε μου ημέρας, απ’ το ξημέρωμα ως τη δύση, ταξιδεύοντας αδιάκοπα προς κάποια οικεία, και συνάμα, απροσπέλαστ’ άγνωστη διεύθυνση…

Ονειρεύομαι.. και κάθε μου βήμα τραμπαλίζεται, ταλαντεύεται δίβουλο ανάμεσα στους λοφίσκους των φθονερών μου αμφιβολιών και των απόκρυφων επιθυμιών μου, καθώς οι παρελθοντικοί και μελλοντικοί μου φόβοι, τα ανεκπλήρωτα του χθες και τα παντοτινά απωθημένα του αύριο, παραμονεύουν σα μαύρες απειλητικές σκιες, στα περιθώρια των μεγαλόπνοων ελπίδων μου…

Ονειρεύομαι.. και μια κάποια παράταιρ’ άκαιρη, ανεξιχνίαστη νοσταλγία αρχινά να ταξιδεύει απ΄ τις παρυφές του νου μου ίσαμε τ’ ακροδάχτυλα της ψυχής μου, πολεμώντας κι ελπίζοντας να συμβιβάσει τις επώδυνες ασυμφωνίες του εδώ και του εκεί ..

Λένε, πώς ο χρόνος κυλά γραμμικά, πάντοτε με φορά προς τα μπρος, καλπάζοντας ανυπόμονα προς εν’ άγραφο μέλλον.. Μα τι γίνεται άραγε, με τον εσωτερικό χρόνο που ρέει ορμητικά στον στιγμιαίο και παράφορο ωκεανό της συνείδησης μας; Τι γίνεται, άραγε με τις αναμνήσεις μας, τ’ αμέτρητα ξημερώματα και ηλιοβασιλέματα και μέρη και πρόσωπα που ‘χουν για πάντα στη μνήμη μας χαραχτεί;

Ονειρεύομαι.. και ταξιδεύω.. κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι, σε κάθε μου ανάσα, πονάω και αποδέχομαι και λυτρώνομαι, σε κάθε μου μνήμη γεννιέμαι και πεθαίνω και έπειτα ανασταίνομαι, στη σκέψη πώς η κάθε μου μέρα ισοδυναμεί με μια μικρή ζωή και κάθε μου νύχτα με ένα μικρό θάνατο, και πώς, τα όνειρά μου, μέρα με τη μέρα, μεγαλώνουν, πειραματίζονται, δοκιμάζουν και μαθαίνουν, νύχτα με τη νύχτα, αναπαύονται, αναλογίζονται, μεταβάλλονται και ελπίζουν…

Ονειρεύομαι.. και στον έσω μου χρόνο, ξανά, με θάρρος, ταξιδεύω… Γίνομαι η κοίτη του ποταμού που κυλά ανάλαφρος και ζωογόνος,  τα δέντρα που στέκονται περήφανα μπρος στην περισσή ορμή του πιο ατίθασου ανέμου, τα σύννεφα που, διαρκώς, ξέχειλα από ακατάπαυστη περιέργεια κι ανυπόμονα αισιόδοξη ανυπακοή, απειθούν στους άγραφους  νόμους των ανθρώπων και των ανέμων, ολοένα μετακινούμενα, ολοένα μεταβαλλόμενα, αέναα διψασμένα για τα πιο παράξενα και όμορφα ταξίδια!

Eλένη Κεπελιάν