Aφιερωμένο
Την ξαναβλέπω με τα μάτια της ψυχής μου, να με κοιτά με την αμφιβολία στο βλέμμα, τα φρύδια της ελαφρώς να σμίγουν, ίσα για να φωτίσουν το αδιόρατο ερωτηματικό που πλανιέται στο μέτωπό της, κάτω απ’ τις χαράδρες των βλεφάρων της.. Μου χαμογελάει αινιγματικά, κι εγώ μένω ν’ αναρωτιέμαι, άραγε, πόσες στοιβάδες σκέψεων τούτη τη στιγμή να στροβιλίζονται στ’ όμορφο μυαλό της …
Προτού προλάβω ν’ αρθρώσω την ερώτηση που διστακτικά αρχίζει ν ’αναδύεται στο μυαλό μου, εκείνη ξεσπά σε γέλια δυνατά, ξεκαρδίζεται, καθώς το κορμί της τραντάζεται ολάκερο, και μ’ αφοπλίζει!
Το γέλιο της, αυθόρμητα ερωτικό και ζωογόνο, ξεχύνεται για ν’ αγκαλιάσει τρυφερά τους τοίχους, αναπηδά ίσαμε το ταβάνι, γίνεται ποταμός που εξαπλώνεται ορμητικά, ίσαμε τις κόχες των παραθύρων, τ΄άκρα της στέγης και των μπαλκονιών, αντηχεί θριαμβευτικά, κι έπειτα, αναδιπλώνεται, ωσότου ν’ αγγίξει τα σύννεφα, να χαθεί..
Πόσο θα’ θελα να τη ρωτήσω, αν έτυχε ν’ ακούσει ποτέ της, ή ίσως και να της έχουν πει, ποια είναι η μέση θερμοκρασία της Αγάπης..
Αν τάχα ξέρει, στους πόσους βαθμούς η αγάπη- όμοια όπως το σίδερο, το χρυσάφι και όλα κείνα τα παράξενα ευγενή μέταλλα που με πλήξη παλεύαμε ν’ αποστηθίσουμε στα σχολικά μας χρόνια- μπορεί να τίκτεται, καθώς αναδιπλώνεται μέσα στο χρόνο, να πλάθει εμάς και ν’ αναπλάθεται, λαμβάνοντας τη δική της ξεχωριστή μορφή, αν τάχα ξέρει, και θέλει να μου πει, ποια να’ ναι η μέση θερμοκρασία της Αγάπης !
Αίφνης, σοβαρεύει, συνοφρυώνεται ελαφρά και σωπαίνει, αφήνοντας απλόχερα το αιώνια αναπάντητο να γεφυρώσει το κενό ανάμεσό μας: κι εγώ, προστάζω τα μάτια μου να χαμηλώσουν, ενόσω με την άκρη του ματιού μου, παρατηρώ στα κλεφτά τους ώμους της να κινούνται ανάλαφρα προς τα πάνω και ύστερα, να γλιστρούν, αμέριμνα, γλυκά και λίγο απορημένα, πίσω στην αρχική τους θέση.
Ίσως, σκέφτομαι, ίσως, η ερώτηση και να’ ναι περιττή: αφού, μάλλον, απάντηση δεν υπάρχει.
Ή και πάλι, η όποια απάντηση, ίσως να έχει, εδώ και καιρό, απόλυτα λησμονηθεί, και ποιος να βρεθεί, κατάλληλος και πρόθυμος, να την ανασύρει στο φως και πάλι. Ίσως- αρχινά να μου υπαγορεύει ψιθυριστά η μέσα μου φωνή- το αδιάκοπο ερωτηματικό που στρογγυλοκάθεται στη μέση της καρδιάς μου, να χρειάζεται να παραμείνει αναπάντητο!
Ποιος, άραγε, ξέρει; Κλείνω τα μάτια, αφήνοντας τη φαντασία μου να καλπάσει, χαρμόσυνα ατίθαση, επιτέλους ελεύθερη να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό κι απόκρημνο κλαδί της σκέψης, επιτέλους σίγουρη, πώς, εδώ τελειώνουν οι λογικοί έλεγχοι της ψυχής… Βυθίζομαι ακέραιη στο προαιώνια ερωτηματικό της ύπαρξής μου, αποδεχόμενη τ’ απροσπέλαστα αινίγματα της καρδιάς μου, ατέρμονα ανυπόμονη, απύθμενα περίεργη, ξέχειλη από ερωτηματικά κι έρωτα για τη Ζωή!
Eλένη Κεπελιάν
Metron Ariston 