Φόβος, θαμπές σκιές στο μισοσκόταδο, κρότοι βουβοί, οι αισθήσεις σου μπλεγμένες ένα κουβάρι, μίτος ατέλειωτος οι σκέψεις, μια πρόταση να τραντάζει τη χώρα έσω σου: κατά πού, άραγε, να πέφτει το φως; Τα μάτια σου ψηλαφούν το χάος αμφίβολα, ενώ το νου σου γυροφέρνει, μ’ επιμονή, μια λέξη: εγκλεισμός!
Ναι, όσο κι αν, αναφανδόν, με τη καθησυχαστική σου λογική, επαναληπτικά, μεγαλόφωνα το αρνείσαι, οι αισθήσεις σου, η σκέψη σου, απροκάλυπτα τώρα στο φανερώνουν, πως νιώθεις έγκλειστος, παγιδευμένος, δέσμιος του αγνώστου, σ’ ένα στενάχωρο, μάλλον τετράγωνο, ερμητικό κουτί!
Είσαι αιχμάλωτος, το διαισθάνεσαι όλο και πιο έντονα, ένας φυλακισμένος μ’ ολωσδιόλου άγνωστη ποινή για εντελώς άγνωστο έγκλημα, συλλογίζεσαι, βαδίζοντας ανήσυχα, τεντώνοντας τα χέρια σου μπροστά, σε μια προσπάθεια ν’ αγγίξεις ό,τι φαίνεται να υπάρχει γύρω σου, τανύζοντας τη σκέψη σου με τη μεγαλύτερη λαχτάρα, ελπίζοντας- πόσο γλυκά ηχεί μέσα σου τούτη η λέξη- ν’ ανακαλύψεις, ένα παράθυρο, μια οπή, μια χαραμάδα έστω, που να φέρνει φως !
Κανείς δε με προειδοποίησε, σκέφτεσαι. Κανείς τους δε μου πρόσφερε την ευκαιρία, την επιλογή πες καλύτερα, να μάθω γιατί είμαι ένοχος, γιατί καταδικάστηκα σε τούτο τον αόριστο εγκλεισμό, να ξέρω έστω, πώς τα πράγματα πήραν τούτη την τρομερή πορεία, ποιά είναι η ευθύνη μου- αν έχω ευθύνη για τούτη εδώ την οδύνη!
Κι έτσι, ασφυκτιάς, πνίγεσαι, διαρκώς παλεύεις, μάχεσαι ν’ αντιληφθείς όσα δεν ξέρεις, μαζώνοντας απ’ τα ελάχιστα, αμφιβόλου ποιότητας δεδομένα, να συμπεράνεις, να δημιουργήσεις μια εικόνα, μια ιστορία, μια όσο γίνεται, συνεκτική αφήγηση για τον εαυτό σου, για τη μοίρα σου- αν υπάρχει, στ’ αλήθεια, μοίρα!
Είσαι αιχμάλωτος, συλλογίζεσαι, βαδίζοντας ανήσυχα, τανύζοντας τη σκέψη σου με τη μεγαλύτερη λαχτάρα, ελπίζοντας ν’ ανακαλύψεις, ένα παράθυρο, μια οπή, μια χαραμάδα έστω, που να φέρνει φως !
Ταραγμένος, γυρνάς απ’ τη μια άκρη στην άλλη του στενού κελιού σου, ψάχνοντας κάποιο ίχνος ύπαρξης, ποθώντας ν’ ακούσεις τον ήχο ενός άλλου βήματος, τη χροιά μιας άλλης φωνής, ν’ αντικρίσεις έναν άλλο άνθρωπο, να ξεφύγεις απ’ τη πνιχτή μοναξιά που επώδυνα, σε ζώνει!
Και ελπίζεις. Και παλεύεις. Ώσπου, μι’ ασήμαντη λεπτομέρεια, που πριν δεν είχες προσέξει, μια μικρή χαραμάδα στον τοίχο, στο πάτωμα ή στο ταβάνι – δε μπορείς να’ σαι διόλου σίγουρος μέσα σε τόσο σκότος, σε βγάζει σ’ ένα νέο πέρασμα, στενό κι αυτό και δύσβατο κάπως, μακρύ κι ολισθηρό, μα εσύ δε το βάζεις κάτω, συνεχίζεις, ώσπου, στο τέλος, μπροστά σου, επιτέλους, βρίσκεται ένα όμορφο, φωτεινό άνοιγμα, ένα παράθυρο- το πρώτο παράθυρο που συναντούν οι αισθήσεις σου– ένα παράθυρο στο φως !
Θαρρείς πως είσαι, ο μοναδικός θνητός που ξύπνησε έγκλειστος, που βρέθηκε κάποτε, κάπου, κλεισμένος, κι ύστερα, κατόρθωσε να ξεφύγει, ανακαλύπτοντας ένα παράθυρο στο φως, μα στην πραγματικότητα, όλοι μας υπήρξαμε κάποτε, έγκλειστοι, ανεπίγνωστα ένοχοι, τρομαγμένοι κατάδικοι χωρίς πρόσβαση στη γνώση: όλη μας τη ζωή, έγκλειστοι θνητοί εμείς, κινούμαστε σπασμωδικά, επίμονα, στα τυφλά σχεδόν, συσσωρεύοντας ελπίδα, σχεδιάζοντας με το νου μας, ένα μικρό παράθυρο στο φως!
Όλοι μας, διατρέχουμε τη ζωή, ως άλλοι φυλακισμένοι, μέχρι να κατορθώσουμε να δραπετεύσουμε, δρασκελώντας απ’ ένα μικρό παράθυρο, στο πολυπόθητο φως: κι αν είναι κάτι, που μας συντηρεί όρθιους κι επίμονους,παράτολμους εξερευνητές , δεν είν’ άλλο απ’ την ελπίδα, τη πίστη πως κάπου υπάρχει, κι ας μη το βρήκαμε ακόμη, ένα παράθυρο στο φως, μια διέξοδος κινδύνου απ΄ το σκότος!
Όλοι μας, υπόδικοι θνητοί, μπαρκάρουμε δίχως τη θέλησή μας, γι’ άγνωστα νερά, με ζόρικο πλοίαρχο τη ζωή, ξέροντας μόνο, ότι θα δέσουμε στο τελικό λιμάνι, μα αν κάτι, τελικά, είναι στο χέρι μας, δεν είναι άλλο απ‘ το να καθόμαστε, στις μετρημένες μας ανάπαυλες, στην κουπαστή του καραβιού και να φιλοτεχνούμε όνειρα καμωμένα απ‘ ελπίδα, όνειρα θαρραλέα και ξεροκέφαλα, γεμάτα ακμαία πίστη στις δυνάμεις τους, όνειρα καμωμένα απ’ την ύλη που γνωρίζει πώς ν’ αντέχει στο χρόνο και στις ματαιώσεις και στο θάνατο: την αιώνια, υπομένουσα, αήττητη εντός μας, θέληση για φως !
Της Ελένης Κεπελιάν
Metron Ariston 