Ιδού, οι μνήμες των φόβων μου ανασαίνουν και πάλι, παλεύοντας ν΄αρθρώσουν λόγο, να λάβουν υπόσταση στο Τώρα, αποδρώντας επιτέλους, απ’τη Λήθη και τη Σιωπή: Είναι το Σκοτάδι, ο Πόνος κι η Απώλεια που διεκδικούν πεισματικά τη θέση τους στη ροή του χρόνου!
Ιδού, προφυλαγμένη απ΄ τ’ άκαιρα λόγια, τις εφήμερες παρουσίες και τους ήχους των υπάρξεων των άλλων, προστατευμένη απ΄ τη συνείδηση της επικείμενης φθοράς μου, αφουγκράζομαι φευγαλέα τον προαιώνιο παλμό των πραγμάτων, αποπειρώμαι να μαντέψω τους άχρονους παφλασμούς του νερού, ν’ ανιχνεύσω τους τριγμούς των ακόμη στιβαρών προμαχώνων του κορμιού μου που θεμελίωσαν, άθελά μου, άγνωστες υπάρξεις σ’ ένα απροσδιόριστο πριν…
Ιδού, οι μνήμες των φόβων μου εγείρονται περήφανες, βαδίζοντας κατά πάνω μου, ορμώντας ανάλαφρα, με τη φορά του ακατάλυτου ανέμου, απαιτώντας να τις μεταμορφώσω, ως οι αλχημιστές σε ύλη απτή, ενδύοντάς τες με φθόγγους και συλλαβές, δωρίζοντάς τους απλόχερα μ’ ερωτηματικά, τελείες και κόμματα…
Ιδού, οι σειρές των φωνηέντων και των συμφώνων πρόθυμα εναλλάσσονται, καθώς οι λέξεις απρόσφορα συνωστίζονται, σπρώχνοντας και παραγκωνίζοντας διαρκώς η μια την άλλη, ωσότου να τεντωθούν, γενόμενες πραγματικές προτάσεις…
Ιδού, οι μνήμες των φόβων μου πασχίζουν για μιαν ακόμη φορά, ν’ ενσαρκωθούν στο χαρτί, να ξεφύγουν επιτέλους, απ΄ την ατέρμονη φθορά και ακινησία: Είναι το παρελθόν, π’ επιθυμεί, κάποια δικαίωση στο Τώρα: Στέκομαι ασάλευτη, εμπρός στη Σιωπή, προσπαθώντας, έστω για όσο ανασαίνω, να της προσδώσω νου, σχήμα και σάρκα: Ιδού οι μνήμες, που τώρα ξετυλίγονται, ξεχύνονται βίαια και βιαστικά, υπερβαίνοντας κάθε ταχύτητα της σκέψης…
Άραγε, ποιό μέσο και ποιάν ανθρώπινη συνείδηση, μπορεί να δαμάσει την ακατάλυτα αρχέγονη δύναμη της γραφής;
Από την Ελένη Κεπελιάν
Metron Ariston 