Ανήκω στη «μεταπολίτευσης καημένη γενιά» που λέει και το τραγούδι. Ευτύχησα ή δυστύχησα να δω και να ζήσω όλη την πολιτική ζωή στη χώρα μας από την πτώση της δικτατορίας ως σήμερα.
Της Κατερίνας Στεργιοπούλου, καθηγήτρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης
Ώσπου έρχεται η κρίση… και συνήλθαμε. Κι είπαμε πρέπει να το δούμε αλλιώς. Κι αναγκαστήκαμε να μαζευτούμε. Κι αρχίσαμε να τα βγάζουμε όλα στη φόρα. Τους μαϊμού συνταξιούχους, τους μαϊμού αναπήρους, τους μαϊμού πτυχιούχους του Δημόσιου Τομέα και τέλος πάντων βάλαμε κάθε μαϊμού στο κλουβί της. Αλλά τη βάλαμε; Πάνε τα ρουσφέτια; Άλλαξε η νοοτροπία μας; Είχα αρχίσει να πιστεύω όχι ότι αλλάξαμε, αλλά ότι εξ ανάγκης παραιτηθήκαμε.
Κι έρχεται προχθές να μας επισκεφθεί στο σχολείο ο περσινός μας μαθητής , χαρούμενος που κατάφερε και πέρασε στο Πανεπιστήμιο και μας προσγείωσε… Γιατί μετά τις πρώτες ευχές για πρόοδο και προκοπή, μας το έσκασε το μυστικό. Ναι μεν πέρασε σε σχολή μακριά από τον τόπο κατοικίας του, αλλά …έχει ο μπαμπάς και κάποιο μέσον και θα έρθει μάλλον με μετεγγραφή στην Αθήνα. Ναι, ναι από αυτές τις μετεγγραφές του Λοβέρδου και της κυβέρνησης που θα είναι αυστηρά δίκαιες… Θυμήθηκα πόσες φορές στο μάθημα της Έκθεσης είχαμε μιλήσει για Δικαιοσύνη, για Αξιοκρατία, για Ήθος, για την ανηθικότητα των πολιτικών αλλά και για το χρέος των νέων ανθρώπων να πάνε κόντρα σ’ όλα αυτά και να απαιτήσουν από αυτή την κοινωνία αυτό που δικαιούνται: εντιμότητα, ειλικρίνεια, αξιοκρατία. Κι ένιωσα ..άδεια από κουράγιο κι ελπίδα. Όλα αυτά τα χρόνια στα σχολειά πίστευα ότι αυτά που κουβεντιάζουμε πιάνουν λίγο τόπο. Έλεγα τι στο καλό, νέα παιδιά είναι, αθώες οι καρδούλες τους, δεν μπορεί θα ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον γι΄ αυτό τον τόπο. Προδόθηκα!! Αυτό ένιωσα όταν άκουσα τον γλυκύτατο κατά τ’ άλλα μαθητή μου. Και κατάλαβα ότι τελικά μάλλον ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΣ…
Metron Ariston 