Όπως κάθε μήνα έτσι και αυτόν,η συντακτική ομάδα του Μέτρον Άριστον, σας φέρνει τις προτάσεις της για ένα θέμα που απασχολεί τα νεαρά και μη άτομα. Περασμένο θέμα ο κινηματογράφος,τωρινό το βιβλίο. Ίσως δεν είναι τυχαία η αντιθετική σχέση μεταξύ αυτών των δύο. Διαβάστε το παρακάτω άρθρο και μη διστάσετε να αφήσετε από κάτω το σχόλιο σας για οποιοδήποτε άλλο βιβλίο έχετε στο μυαλό σας.
Βασίλης Παπαγεωργίου –> Μενεξεδένια πολιτεία,του Άγγελου Τερζάκη
Η αλήθεια είναι ότι είχα στο μυαλό μου αρκετά..βιβλία που ήθελα να σας προτείνω για να τους αφιερώσετε λίγο χρόνο. Βιβλία μεταξύ των οποίων ήταν Ο φύλακας στη Σίκαλη του Salinger, το Γράμματα σε έναν νέο ποιητή του Ρίλκε και το Πολιτικές ιδεολογίες του Andrew Heywood, για το τελευταίο μάλιστα έδωσα μάχη με τον ευατό μου για να μη το γράψω στο συγκεκριμένο άρθρο αφού ήθελα να έχει έναν χαρακτήρα πιο λογοτεχνικό. Γι’αυτό επέλεξα την Μενεξεδένια πολιτεία του Τερζάκη..
Η πλοκή της ιστορίας ξετυλίγεται κάπου στη δεκαετία του 1930 στην πόλη της Αθήνας. Υπό το πρίσμα μιας αστικής οικογένειας βλέπουμε τα προβλήματα που αρχίζουν να δημιουργούνται και να διαμορφώνουν σιγά σιγά τον σύγχρονο άνθρωπο,σε μια μετάβαση από ένα στάδιο ρομαντικό και ειδυλλιακό σε ένα επίπεδο πιο σύγχρονο και ίσως και σκληρότερο.Η όψη της Αθήνας,μιας πόλης μέχρι πρότινος ειδυλλιακής αρχίζει σιγά σιγά να αλλάζει μαζί με τους ανθρώπους της.Ήρωες αυτού του μυθιστορήματος ένας παλιός δικηγόρος ο Μελέτης Μαλβής, που τον άφησε η γυναίκα του λίγο μετά τον γάμο τους για τον τυχοδιώκτη εραστή της.Η κόρη του η Σοφία,η συμπαθητική και ρομαντική φιγούρα του Μαρούκη και οι δευτεραγωνιστές συνθέτουν όλοι μαζί ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα με κυρίαρχο συναίσθημα αυτό της νοσταλγίας για την απώλεια ενός παλαιού μα χαμένου(;) πλέον ρομαντισμού. Γεννάται επίσης ένα συναίσθημα μιας γλυκιάς μελαγχολίας για μια εποχή που εμείς,δεν είχαμε την τύχη ίσως,να τη ζήσουμε,μια εποχή με περισσότερα όνειρα και περισσότερη ανθρωπιά….
Χρήστος Μ.
<>
Του Ρέφαατ αλ-Σαήντ
Κανείς δεν ξέρει, πλην του ιδίου του συγγραφέα, αν η υπόθεση είναι μυθοπλασία ή πραγματικό βίωμα, καθώς αποτελεί προσωπική ιστορία του ίδιου του συγγραφέα. Οπότε με επιφύλαξη το κατατάσσω στα μυθιστορήματα.
Πριν περάσω στην πλοκή του βιβλίου επιτρέψτε μου να παραθέσω δυο κουβέντες για τον συγγραφέα. Ο Ρέφαατ αλ-Σαήντ είναι Γερουσιαστής στην Αίγυπτο, κύριος εκπρόσωπος της Αριστεράς και υποστηρικτής της διασαλεμένης –πλέον- κοσμικότητος στον πολιτικό στίβο της Αιγύπτου. Μισητός στους αηδιαστικούς κύκλους του ακραίου, πολιτικού Ισλάμ. Με 14 χρόνια φυλακή και βασανιστήρια(τα 1ο επί προέδρου Νάσσερ) στην πλάτη του. Μια μεγάλη πολιτική μορφή. Δεν είναι λοιπόν δυνατόν το βιβλίο του <> να μην περιέχει έντονο, πολιτικό περιεχόμενο.
Το βιβλίο είναι άκρως κατάλληλο για όσους αντέχουν να μπλέξουν την Πολιτική με τον Έρωτα, όπως ο συγγραφέας. Αυτό άλλωστε υποδηλώνεται με έντονη ποιητικότητα μέσα από τα βήματά του στην Άμμο. Εκεί που πατάει σταθερά, στην γη, στον Ορθολογισμό του, στην Αριστερά του και στις διατριβές του έρχεται το υγρό στοιχείο της θάλασσας, με τα σαγηνευτικά κύματά του, χαδιάρικα, να τον κάμει να ξεχαστεί για λίγο, να παίξει με τις αισθήσεις του για να γεμίσει από την ύπαρξή της….
Καθαρά προσωπική μου άποψη : στις πρώτες σελίδες μας δίνετε μια ασύλληπτη περιγραφή του φλερτ. Ο υπαινιγμός, η ανταλλαγή των βλεμμάτων, ο χώρος που αφήνει το θηλυκό στο ατσούμπαλο αρσενικό για να….αναπνεύσει. Περιγράφεται αυτό το αγνό, καθαρό, ρομαντικό φλερτ που σήμερα όλα τα Μ.Μ.Ε. και όλα τα πρότυπα παλεύουν να σκορπίσουν στους πέντε ανέμους διαλύοντας τον ορθότερο τρόπο προσέγγισης του έτερου φύλου.
Περί πολιτικής, όποιος διαβάσει το βιβλίο, θα γνωρίσει τι είδους άτομα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στον πολιτικό στίβο της χώρας. Θα διακρίνει την διαφθορά, τον ωφελιμισμό και την υποκρισία. Τυχαίο που όλα αυτά τα άτομα, με τέτοια χαρακτηριστικά γνωρίσματα μισούν την Αριστερά και τον ίδιο το Ρέφαατ; Δεν γνωρίζω…..Αυτά είναι ερωτήματα και η απάντηση επαφίεται στην δική σας κρίση.
Το τέλος είναι ανατρεπτικό. Οπότε όσοι αγαπάτε τις ανατροπές σκεφτείτε το σοβαρά.
Δώστε σημασία στο επίμετρον του καθηγητού Ιωάννη Μάζη, αναλύει το θέμα υγρού-στερεού στοιχείου έρωτα-ορθολογισμού με απίστευτα χειρουργική ακρίβεια. Τα εύσημα πρέπει να δοθούν και στον μαθητή του Ρέφαατ αλ-Σαηντ και δικό μου καθηγητή, Κυριάκο Νικολάου Πατραγά ο οποίος έκανε μια απίστευτη μετάφραση του <> από την αραβική στην ελληνική.
Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στην ελληνοαιγυπτιακή φιλία.
Βιβλίο:Έγκλημα και τιμωρία
Συγγραφέας: Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
Μπεκιάρης Στέφανος
ο Ντοστογιέφσκι θεωρείτε από τους πατέρες της κλασσικής ρώσικης λογοτεχνίας και τα έργα του είναι αναγνωρισμένα παγκοσμίως. Γεννήθηκε το 1821 και πέθανε το 1881. Έχει γράψει πολλά βιβλία, διηγήματα και δοκιμιακά ενώ τα βιβλία του επικεντρώνονται στα δεινά κυρίως της φτωχής και εργατικής τάξης καθώς και ο ίδιος υπήρξε θύμα της τότε πολιτικά ασταθούς Ρωσίας μιας και το 1849 καταδικαστικέ σε θάνατο αλλά το 1855 άλλαξε η καταδίκη του και εξορίστηκε στη Σιβηρία.
Το βιβλίο έγκλημα και τιμωρία το έγραψε μετά την επιστροφή του από την εξορία. στο βιβλίο αυτό ο κεντρικός τραγικός ήρωας και πρώην φοιτητής, ο Ρασκόλνικωφ, είναι ένας έξυπνος αλλά χτυπημένος από την ζωή χαρακτήρας που ζει σε έναν ρωσικό καθρέπτη της σημερινής ελληνικής κοινωνίας όπου δολοφονεί μια οικονομικά ευκατάστατη ηλικιωμένη κυρία. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι οι λόγοι που προβαίνει σε αυτή την ενεργεία δεν είναι συγκεκριμένοι. Απ’ την μια ο συγγραφέας παίρνει την άποψη μέσα από της ίδιες της σκέψης του Ρασκόλνικωφ ότι οι λόγοι ήταν λόγο της οικονομικής δυσχερείς δικαιολογώντας τον εαυτό του ότι έδρασε σωστά διότι το έκανε για την δική του επιβίωση. Από την άλλη λόγω της ψυχολογικά διαταραγμένης του προσωπικότητας του κατηγορεί τον εαυτό του για το ότι έδρασε εγκληματικά. Έτσι καταφέρνει ο συγγραφέας να κάνει τον αναγνώστη από την μια να τον λυπάται και από την άλλη να τον κατηγορεί. Ο Ντοστογιέφσκι με αυτό το βιβλίο αποδεικνύει ότι η τιμωρία που βαραίνουν τον νου, οι ένοχες και η εσωτερική διαμάχη πίσω από μια κακή πράξη μπορεί να είναι ισάξια της τιμωρίας αυτής που επιβάλει ο νόμος.
«Ο άνθρωπος είναι τόσο πρόστυχος, που όλα τα συνηθίζει στο τέλος.» – Ντοστογιέφσκι
Όσοι βρίσκουν αρκετά μεγάλο ενδιαφέρον στην ανάλυση ψυχολογικής συνοχής ανθρωπίνων συμπεριφορών καθώς και ηθικά διδάγματα με μια ποιητικά άκρως ρεαλιστική μορφή αυτό το βιβλίο θα είναι από τις αγαπημένες τους επιλογές.
Έλενα Φαλίδα. –> ‘‘Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα»
Δεν έχω αγαπήσει βιβλίο περισσότερο από το «Ένα παιδί μετράει τ’άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη. Για χρόνια το διάβαζα κάθε καλοκαίρι ακούραστα, μέχρι που ένιωσα πως αφομοίωσα όλη την ανθρωπιά του. Γιατί τέτοια είναι η λουντεμική γραφή. Ανθρώπινη..
Η ιστορία απλή. Ένα φτωχό παιδί, ο Μέλιος, καταφέρνει με την υποστήριξη του δάσκαλου του χωριού να εκπληρώσει τον μόνο και διακαή του πόθο..να πάει σχολείο στην πόλη για να μάθει γράμματα. Οι δυσκολίες που θα συναντήσει σ’ αυτό το νέο ξεκίνημα πολλές, μα πιο καθοριστική σε σημασία θα σταθεί η γνωριμία του με ανθρώπους που θ’ αποτελέσουν την νέα του οικογένεια, τους φίλους του, την πρώτη του αγάπη.. Οι ανθρώπινες σχέσεις θα δοκιμαστούν και θα περάσουν απ όλους τους αναβαθμούς που η φυσική εξέλιξη ορίζει, για να κερδίσει τελικά το μόνο αλώβητο συναίσθημα,το αληθινό.
Ένα βιβλίο ηθοπλαστικό,άκρως παιδαγωγικό, που απηχεί τις αξίες ενός κόσμου ηθικού παρά τις δυσκολίες του. Η αγάπη για τη γνώση, η αληθινή φιλία, το πρώτο ερωτικό σκίρτημα, η έννοια της οικογένειας που συναντάς σε κάθε πρόσωπο που σε αγκαλιάζει με αγάπη κι όχι μόνο στους φυσικούς γονείς, το φιλότιμο, η συγχώρεση, η γενναιοδωρία σε αυτό που κάποιοι αποκαλούν «δούναι» στις ανθρώπινες συναισθηματικές συναλλαγές.
«..δάσκαλος: – Τ’ είν’ αυτό; ρωτάει ο δάσκαλος.
Μέλιος: – Χρήματα.
δάσκαλος: – Πού τα ‘βρες;
Μέλιος: – Τα κέρδισα.
δάσκαλος: – Και γιατί τα κουνάς;
Μέλιος: – Είναι για γράμματα.Μα δεν είναι πολλά. Άμα τα κάνω μπόλικα, θα τα φέρω εδώ να μου μάθεις. Μπορεί να γίνει αυτό κυρ-δάσκαλε;
δάσκαλος: – Αν μπορεί;…
Ο δάσκαλος έβαλε τη γροθιά του στο μάτι για να διώξει ένα σκουπίδι. Ύστερα κοίταξε το παιδί βαθιά στα μάτια.
δάσκαλος: – Λοιπόν… πήγε να του πει.
Η φωνή του ήταν κάπως αλλιώτικη, έτσι λιγάκι σαν βραχνή.
δάσκαλος: – Άστα… Άστα εκεί είπε, και πήγαινε… Αύριο, που θα παχνίσεις τα δαμάλια σου, έλα… του λέει.
Μέλιος: – Να πάρω πλακοκόντυλο, δάσκαλε; Να πάρω χαρτιά, μολύβια
δάσκαλος: – Όχι, όχι, καλό μου παιδί… πώς είναι τ’ όνομα σου;
Μέλιος: – Μέλιος.
δάσκαλος: – Όχι, Μέλιο.
Και πάλι ήταν αλλαγμένη η φωνή του, πιο πολύ αλλαγμένη και πιο βραχνή.
Το παιδί στάθηκε λίγο. Ύστερα άδειασε την τσέπη του στο τραπέζι κι έφυγε. Ο δάσκαλος ούτε γύρισε να το δει. Αφανίστηκε να κοιτά έξω απ’ το παράθυρο, σαν να ξεφύτρωσε ξαφνικά εκεί έξω κάνας καινούργιος κόσμος και πάσκιζε να τον μάθει.
Ο τελευταίος κείνος μήνας πέρασε με τρελά χτυποκάρδια κι αναβοκατεβάσματα στους ουρανούς […] Ο δάσκαλος τον συντρόφεψε ως το σταυροδρόμι. Εκεί δώσανε τα χέρια, μα του δασκάλου το χέρι κάτι είχε μέσα του και δεν μπορούσε να κλείσει.
Μέλιος: – Τι είναι δάσκαλε; ρώτησε ο Μέλιος.
δάσκαλος: – Πάρ’ τα. Είναι το χρήμα σου. Να ‘χεις, εκεί στην πόλη, λίγο χαρτζιλίκι. Είναι δύσκολη η ζωή εκεί. Θα θέλεις για νοίκι, για φαΐ, για τετράδια. Πάρ’ τα.
Του ήρθε να φιλήσει το χέρι του δασκάλου, μα δεν το έβρισκε, γιατί τα μάτια του είχαν θολώσει..»
Δ.Ι.Αμπατζίδης
Άγγελος Μώρος
Καθηλωτικό , έντονα ελκυστικό και ύπουλα ανάλογο με την εποχή μας ( la Repubblica)
Σίγουρα ένα από τα καλύτερα βιβλία της μοντέρνας λογοτεχνίας , αν όχι το καλύτερο. Μαζί με το ‘Εκκρεμές του Φουκω’ έκαναν τον Εκο έναν από τους καλύτερους συγγραφείς της παγκόσμιας λογοτεχνίας καθώς και τον κορυφαίο στο είδος του , δηλαδή στις θεωρίες συνωμοσίας. Το βιβλίο μπορεί να χαρακτηριστεί μυστήριου ή αστυνομικό. Είναι όμως ένα φιλοσοφικό μυθιστόρημα που παρουσιάζει ιδέες αποδεκτές και μη στην σύγχρονη εποχή και κυρίως βγάζει στην φορά τις αμαρτίες των ανθρώπων του θεού. Αν από αυτές τις 900 σελίδες που είναι το βιβλίο αφαιρέσεις τα ιστορικά σημεία τότε μένουν 300 σελίδες ‘Αγκάθα Κρίστι’ . Εδώ όμως είναι το καλό. Τελειώνοντας αυτό το βιβλίο εκτός ότι μένεις με ένα χαμόγελο (πονηρό θα έλεγα) εξαιτίας του φινάλε του , επιστρέφεις στους κανονικούς ρυθμούς της καθημερινότητας πιο πλούσιος σε θέμα γνώσης. Το ‘Όνομα του Ρόδου’ περιέχει τόνους πληροφοριών που σε πολλούς ίσως φανούν ασήμαντες , αλλά η γνώση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν! Το θέμα του βιβλίου είναι απλό. Σε ένα μοναστήρι γίνονται κάποιοι φόνοι και κάποιος πρέπει να βρει μια λύση. Ποιος ή καλύτερα ΤΙ κρύβεται πίσω από όλα αυτά; Καλή ανάγνωση… και προς θεού. Το βιβλίο είναι δύσκολο. ΔΕΝ είναι βιβλίο παραλίας J
Υγ1. Το παλαιό ρόδο υπάρχει μονό ως όνομα. Κρατάμε γυμνά ονόματα!
Υγ2. Ο Νταν Μπραουν είναι γατάκι , και σκέτη αντιγραφή του ΕΚΑ σε ‘αμερικανιά’ φάση!
Metron Ariston 